Amersfoort
0616946704
coach [at] marjolijnpeters.nl

Op een druilerige zondag zoeken deze Ringstaartmaki’s warmte bij elkaar. Gezamenlijk onder de warme lamp en dicht bij elkaar gekropen vallen ze in slaap. Op ééntje na, die houdt de omgeving in de gaten. 

We hebben de hoofdjes geteld, het gaat hier om een ‘kluwen’ van tien Maki’s. We vroegen ons af of er een warme kant en een koude kant zou zijn. Wat zou er gebeuren als je niet aansluit bij de groep? Er lijkt een ordening te zijn in volgorde van lijf en hoofd. Is er ook een onzichtbare volgorde?

Van eerdere bezoeken aan deze plek weten we dat Maki’s met elkaar communiceren door middel van lichaamstaal en geluiden. Er is een dominant vrouwtje dat een kleine ‘inner circle’ om zich heen heeft gevormd en daarbuiten staat een cirkel met lager geplaatsten.

Al pratende zagen we steeds meer parallellen met het systemisch werk en de daarin geldende orde. Is dat nu onze blik? Willen we dat graag zien? Of klopt het echt? In hoeverre lijken de Maki’s op ons en in hoeverre lijken wij op de Maki’s?

Families tonen zich graag als een veilige, warme plek. Een plek waar iedereen erbij hoort. En tegelijkertijd wordt er in sommige systemen gesproken over de ‘warme kant’ en de ‘koude kant’. In het ene systeem heeft de vader de dominante positie, in het andere systeem heeft de moeder deze positie. Al deze patronen en opvattingen vind je terug in het collectieve geweten. Als je je daaraan houdt, je daarnaar gedraagt, dan stel je je  plek binnen het systeem veilig. Of het systeem op deze manier echt het beste functioneert en echt zo warm en gezellig mogelijk is, dat is het onderzoeken waard.

Aan de buitenkant kan een systeem een bepaalde rust uitstralen, net als bij deze Maki’s. Maar, hoe is het op de onzichtbare laag? Is het systeem daar ook in balans of ‘knaagt’ er iets? Zijn al deze Maki’s blij met deze positie of zouden ze liever een andere positie hebben of iets anders doen? Vraagt het collectieve geweten hier om het delen van warmte terwijl een persoonlijk geweten liever iets anders zou gaan doen?

Bij dieren zie je dat het overleven van de groep of kudde voorop staat. Dat doel is leidend. Bij mensen is dat ongetwijfeld ook een hele belangrijke factor, het overleven van de familie. Maar, bij mensen is er ook een stoorzender, het ego, het overlevingsmechanisme of zo je wilt de ratio.

Wij mensen vinden het vaak erg moeilijk om iets onder ogen te zien, te verwerken en weer van ons af te zetten op een goede manier. We verstoppen veel en doen dat binnen onze systemen. Die systemen staan daardoor steeds meer onder spanning. Dat wat verstopt wordt heeft de behoefte om gezien te worden, heeft de behoefte om naar buiten te komen en aandacht te krijgen. Dat wat verstopt wordt zorgt ervoor dat het weer ‘boven’ komt, dat het zichzelf weer uit.

Ook vandaag kom ik tot de conclusie dat alle groepen mensen/ dieren die bij elkaar zijn een systeem vormen en dat er op onbewust niveau nog veel meer gebeurt dan we waarnemen. Wat zou het fijn zijn als wij net zo makkelijk als dieren een emotie van ons konden laten afglijden. Even bibberen en dan weer verder, zonder te tobben, te piekeren of er nog langer mee bezig te zijn.

WOWcoaching & opstellingen
Mookhof 3, 3826KB AMERSFOORT
0616946704 | coach [at] marjolijnpeters.nl
Ook te volgen op Facebook

Copyright © 2007